Zaman'la Gecer'mi ?....
Zamanla geçer, derler. Geçer elbet. Ama, zaman geçer. Geçip gider üstüne
bir çizik atarak. Bazen ekleyip sana, bazen senden birer birer
çıkartarak. Zaman geçer gider hiç bakmadan ardına, geçmişe hiç
takılmadan, seni hiç görüp duymadan. Ama sen geçmezsen eğer o zamandan,
içindeki yaradan, acıdan, karanlıktan vazgeçip de kaldırmazsan eğer
başını gökyüzüne, geçmez işte. Gerçekten bitmesi için zamanla değil,
zamandan hiç değil, senden geçmesi gerek önce...
İşte sırf bu
yüzden dostum öncelik sen olmalısın, öncelik sensin. Aşk, acı, hüzün,
mutluluk kısaca hayat adına iyi kötü ne varsa onlar zaten en başından
beri senin içinde. Sadece biri veya birşeyler gün yüzüne çıkarıyor
içinde olanı. Evet dışarı çıkarmalarına, yaşamalarına ve yaşatmalarına
izin ver. Ama senin içindeki hayatın, senin hayatının sahibi olmalarına
sakın izin verme. Çünkü o sana ait sadece, bir başkasına değil. Bir
başkası onu gün yüzüne çıkardı diye, asla böyle bir hakka sahip değil.
Olamaz da...
Aynen öyle, yavaş yavaş çıkacaksın yüzeye. Ve evet,
bazen yüzeye ulaşmak için dibe vurmak gerekir senin de dediğin gibi.
Arada sırada tek bir sözle, tek bir bakışla yalpaladığın olacak. Yüzeye
vardım sandığında, daha çok uzağında olduğunu fark ettiğin zamanlar
olacak. Elinin, ayağının, aklının, yüreğinin uyuştuğu, tutmadığı anlar
olacak. Sen geçmişi ardında bırakmaya çalıştıkça, geçmiş senin üzerine
abanıyormuşcasına, boğuluyorum sandığın zamanlar olacak. Hatta ayağına
takılı bir taş gibi seni tekrar dibe çektiği anlar da olacak. Ama eğer o
taşı ayağına bağlayanın kendin olduğunu, en dibe inebileceğin gibi,
istersen o halatı çözüp yüzeye çıkmanın da sadece senin elinde olduğunu
unutmazsan o zamanların hepsinden geçer gidersin. Ve sen bunu
yapabilirsin dostum. Sen bu güce sahipsin.
O yüzden içindeki deniz seni boğmadan, geçmişinde boğulmadan, çok geç olmadan çevir hadi başını tekrar gökyüzüne...
Nazar Boncugu Ve Uzaktaki Kadın.....
Yaşamın çekilmemiş tetiklerinde izini sürüyorsun geçmişinin. Geleceğin
namlunun ucundaki bir bakışa endekslenmiş. Öyle fazla ki yükün,
görünenin ağırlığı sinmiş omuzlarına. Görünmeyenlerse yüreğinde.
Taşıdıklarının çoğu emaneten aslında. Atılmamış bir kurşun ağırlığında
kabullenişin.
Hani diyorsun ya bana şaşkınım ben diye. Senin
şaşkınlığın arada kalmışlığın aslında. Yastık altında sakladığın
düşlerinin gün yüzüne çıkmış hali. Sen gerçek hayatın kıyısında,
düşlerinle aynı hizada yaşıyorsun.
Bir adımın, adının katili de
olabilir canını yakan, içine sevgi katan en vefalı sevgilisi de,
biliyorsun. Attığın her adımda yaşamına dair en derin izleri açıyorsun
belleğinde. En kanlısından en tatlı dokunuşuna kadar unutulmayanlar
yığılıyor beyninin odacıklarında. Sen hepsine inat her odayı farklı
boyuyorsun ve en çok da maviyi seçiyorsun kendine. Ezberindekilerle
örtüyorsun geceleri üzerini, üşümemek için. Her sabah gözünü
ezberleyemediklerine açıyorsun.
Hani diyorsun ya bana ben
korkağım diye. Değilsin sen de biliyorsun. Kırılgan ve yorgun ruhunun
aynadaki yansıması bu sadece. Çocuk halinin avaz avaz isyanı.
Büyümüşlüğünün elinde elma şekeri, çocuk halini kandırmacası. Tozlu
albümlerde sıkışıp kalmışlığın baki değil. Sen en renkli fotoğraflarda
en güzel pozunu vermek için doğru zamanı bekliyorsun.
Sonu aynı
biten bir öykünün iki ayrı tarafında karşılaştık birbirimizle. Çok uzak
olan yolumuzu tesadüfler yakınlaştırdı. Giden kalanın, kalan gidenin
halinden anlarmış dedik tarafsız kaldık. Bizim satırlarımızın yakınlığı
kilometrelere dökülmüyor artık. Lastik izi yok yüreklerimizde.
Yolculuğumuz sadece kelimelerle. Ziyaretlerimiz cümlelerimizde
ağırlanıyor.
Hani diyorsun ya bana koca bir harita üzerinde yer
edinmeye çalışıyorum diye. Sen yer edindiğin yüreklerden oluşan bir
haritadasın aslında bu insan atlasında. Görünmeyecek kadar saklı,
kendini göstermeyecek kadar naif, kırılgan. Ama bir o kadar kocaman. Sol
göğsündeki nazar boncuğunu dağıtıyorsun etrafına sürekli. Her birinde
biraz daha maviye boyanıyorsun. Biraz daha büyüyorsun.
Şimdilerde
kendime aldığım nazar boncuğu elimde seni düşünüyorum sık sık.
Gülümsüyorum çünkü biliyorum sesimi duyuyorsun. İyi olmanı, mutlu olmanı
diliyorum ve hep mavilerle kalmanı. Birgün yolumuz satırbaşlarından
sokak aralarına çıkarsa eğer aklımızın ve yüreğimizin yüzyüze gelmesini
bekliyorum.
Ben oradan nasıl gözüktüğümü bilmiyorum...
Ama emin ol sen buradan çok güzel gözüküyorsun....
Mehmet........
Bazen...
Bazen tek bir cümlede takılıp kalıyorsun; virgüle ihtiyaç duyulmamış,
noktası çoktan konmuş tek bir cümle. Her kelime çekip gidiyor yanından,
her sözcük başka başka anlamlarda başka başka hayatlarda yer buluyor.
Gün geceye dönüyor kaç kez, iklim değişiyor. Bildiklerin bilmediklerine
yenik, sen bir orada bir burada, ne kendine ne hayata sığmayan kimlikler
yaşıyorsun. İçinde birikmiş ama bir türlü kuramadığın cümleler. Hep
devrik kalıyor başkalarına sığınmak.
Sonra birden; ben benim
diyorsun, akıyorsun zamana. Zamanda ağır aksak yaşamaya çalışıyorsun.
Hangi sen içinin sindiği, hangisi koca bir tuzak, hangi sen sana hiç
olmadığı/n kadar uzak hiç düşünmeden.
Bazen tek bir cümleye
takılıp kalıyor işte hayat. Tek bir gecenin sabahı bekleniyor
halihazırda, tek bir dokunuş tendeki, yüzdeki tek bir gülüş, tek bir
bakıştaki göz, tek bir dildeki söz...Zaman işte tam da orada donup
kalıyor. Sözcüklerin kalmıyor yeni cümleler kurmaya. Suskunluğun kendi
içine bile sığamıyorken ne kadar da zor duyuluyor başkalarının
sözlerinde fısıldanmak.
Sonra birden; ben kimim, diyorsun
soruyorsun zamana. Zamanda o kaybettiğin kendini arıyorsun. Hangisi
gerçekti, hangisi sadece bir düş, hangisi yüreğinden, aklından telafisi
olmayan bir düş/üş hiç anlamadan.
Bazen geçip gidiyor da her şey, sen sadece bekliyorsun. Aslında kendini, sadece kendini beklediğinin farkında olmayarak...
Mehmet...
